Je hoeft niet exceptioneel goed te kunnen voetballen om toch een goede trainer te zijn. Dat tonen succesvolle trainers als Arne Slot, Erik ten Hag, Roger Schmidt, Pascal Jansen en Thomas Letsch aan.

Geen van allen heeft een imposante voetbalcarrière achter de rug. En toch geven ze flair aan het Nederlandse voetbal. Omdat ze een visie hebben die gericht is op het doorgronden van de voetbalkwaliteiten van spelers, ze beter maken op onderdelen waar ze minder goed in zijn en elementen waar ze wel goed in zijn perfectioneren. Maar vooral hebben ze allemaal een didactische insteek.

Luisteren en kijken naar hun spelers. Hoe gedragen ze zich in de groep? Hoe dienend of juist hoe dwingend zijn ze? Komt dat ten goede aan het spel van medespelers of juist niet. Waar moet je afremmen en waar moet je bijstellen? Dat zijn onderdelen van het trainen die belangrijk zijn.

Training geven – en training krijgen – moet vooral leuk zijn en je moet er wat van opsteken. Als trainer en als speler. Geen enkele voetballer wordt blij van drillen, afgeknepen en gecommandeerd worden. 

Hoewel ook dat weldegelijk een onderdeel van trainen is. Voetballers en vooral voetballertjes, worden blij van dingen die goed gaan. Ze worden beter als ze zien dat ze vooruitgang boeken. Al is het in kleine stapjes. Belonen is altijd beter dan straffen. Stimuleren is beter dan beperken. 

Inzicht krijgen in waarom je dingen wel of juist niet moet doen zorgt ervoor dat je het spel gaat begrijpen. En daar draait het om. Ook bij ons.